24/16
1862 kışında, İç Savaş sırasında, ABD Ordusu keşfedilmemiş Batı topraklarında devriye gezmek için gönüllü bir şirket gönderir. Minervini, seti Montana’da inşa ettirir ve ardından oyuncuların iki ay boyunca orada yaşamasına izin verir. İfade edilen diyaloglar ve düşünceler, oyuncuların İç Savaş’ta asker olduklarını hayal ederek vahşi doğada yaşarken ortaya çıkardıkları diyaloglardır. The Damned: 1862 kışında, Birlik askerlerinden oluşan gönüllü bir birlik dağlık bölgeyi savunmak için gönderilir, nerede olduğu söylenmez, askerlerin isimlerini bile öğrenemeyiz. Düzenli birlikler yola çıktıktan sonra, sakalları akan John Brown tarzı bir patriğin komutası altındadırlar, ergenlik çağındaki oğulları da askere yazılmıştır. Birlikler karışık bir gruptur, bazıları orta yaşlı, hatta yaşlıdır, çoğu otuzlu yaşlarındadır. Hepsinin askeri deneyimi yoktur, bilgi paylaşırlar ve beceriler aktarılır. Mobil nöbetçilere, uzaktaki atlılara ateş edenlere tanık oluruz. Bir bufalo vurulup doğranıyor, Kasvetli manzara, tepeler, dağ çayırları, sürüklenen kar, azalan soğuk erzaklar, hepsi varoluşsal umutsuzluk duygusuna katkıda bulunuyor. Bir savaş gerçekleşiyor, düşmanı görmüyoruz, birliğin kayıplarını görüyoruz. Savaş cehennemdir, özellikle de neden orada olduğunuzu artık bilmediğinizde. Her gün belirli bir diyalog olmadan ve birçok sıradan insanın askerler gibi amatörce davrandığı, tam bir Ken Loach tarzı film. Bu doğaçlama, kamp ateşleri etrafında felsefi, dini ve politik tartışmalara yol açıyor. Bunlardan bazıları hoş karşılanmıyor. Ancak bu, savaştaki adamların bu ham tasvirinden küçük bir dikkat dağıtıcı. Roberto Minervini tarafından yazıldı ve yönetildi, 8/10.
Leave a Reply